zp: 2011

Конча Пиркоска

               Читањето на суптилно нијансираните графички “артефакти” на Живко Пренџов кои се артикулирани во проектот “Напуштените ѕидови”, го водат набљудувачот по трагите на историјата на една конкретна и интимно доживеана урбана и пејсзажна приказна. Зад визуелната, речиси лаконска нарација на фрагментираните, руинирани и одвај препознатливи ѕидови на староградската велешка архитектура, се крие критичкиот став на авторот. Тој е насочен пред се кон рамнодушниот, индолентен однос на општеството кон профаното архитектонско наследство.
               Со прелистувањето на графичкото писмо, од секоја страница ги читаме нијансите на носталгичната исповест на авторот. Во пределите исполнети со осаменост и меланхоличност, ги препознаваме остатоците од личната интимна приказна за приказните на некогашниот дух на родниот град на авторот. Низ временската дистанца, од својот детски ракурс на набљудување и восприемање, Пренџов сака да ни ја пренесе само нему познатата и интензивно доживеаната рајска тополошка зона. Со суптилното, сфуматирано колористичко нијансирање, ќе се обиде, низ фрагментацијата на архитектонските и пејсажни амбиенти, истовремено да ја симулира и археологијата на отсонуваниот сон на нашето детство.
          Низ суптилното, лирско, речиси акварелско колористичко лавирање на графичките листови, авторот ги прелева носталгичните тонови од стариот во новиот современ контекст. Низ процесот на восприемањето на пејзажните или урбани предели, се одвива еден вид визуелна трансформација на морфолошката структура. Со фрагментирањето на композициската целост, мотивите во окото на набљудувачот се модифицираат и се еманираат на рамниште на гестуалност или на рамниште на големиот знак. Овие знаци всушност реферираат на археолкошките остатоци и имаат намера да ги акцентираат трагите од некогашната убавина на сегашните руинирани архитекстонски ансамбли.
               Целоста на идејата на авторот, во конкретните графики присуствува во своето визуелно отсуство. Низ фрагментарноста таа се манифестира преку неманифестното, како нешто што се наоѓа зад знакот, нешто што е невидливо во својата појавност. Во таа бинарна опозиција ја препознаваме играта меѓу некогашното присуство и сегашното отсуство. Таа игра се артикулира низ вибрациите на сфуматираните плохи и линии, низ полното и празното, видливото и невидливото.
               Редуцираните форми и нивната колористичкa изнијансирана игра имаат намера да ја укинат монотоната слика и да ја потенцираат динамиката на композициската структура на претставените мотиви. Со остатоците од ѕидовите Пренџов се обидува да ја изгради архитектурата на сопствените емоции кои ги синхронизира и ги идентификува со јукстапонирањето и прераспоредувањето на различните елементи во просторот на неговите композиции. Со дифузното или сфуматирано третирање на плохите, низ градирањето и прелевањето на боите, на еден софистициран начин ја гради и ја еманира атмосферата на различните психолошки расположенија во композициите. Во длабочините на немата, невидлива, лапидарна нарација која е втисната во ѕидовите, авторот го регистрира сценариото на деструирањето на архитектонската традиција на неговиот роден град. Преку реактуализацијата на една историја за историјата на распаѓањето на битието на македонската куќа, всушност авторот ја актуeлизира и историјата на индивидуалното и на колективно паметење на архитектонската традиција, но истовремено го проблематизира и прашањето за постапното исчезнување на македонскиот културен идентитет.

Sunday, April 3, 2011

„НАПУШТЕНИТЕ ЅИДОВИ“

Wednesday, March 30, 2011

pictures

art prints